Zakochany mózg..:)

Wizerunek serca przebitego strzałą nie jest odpowiednim symbolem miłości. Serce nie ma z miłością nic wspólnego, za uczucia odpowiada mózg – twierdzą naukowcy.
Większość z nas powie, że miłość swojego życia trzeba po prostu spotkać, a wtedy wszystko dzieje się spontanicznie. Otóż okazuje się, że niezupełnie tak jest. Uczucie zakochania można bowiem sprowokować. Profesor Arthur Aron ze Stanowego Uniwersytetu w Nowym Jorku postanowił odkryć, co takiego właściwie dzieje się między dwojgiem ludzi, kiedy zakochują się w sobie. Opracował prosty eksperyment, który przyniósł nieoczekiwane rezultaty. Do udziału w nim zaprosił kobiety i mężczyzn, którzy nigdy wcześniej się nie spotkali, i polecił, by od razu podzielili się na pary. Doświadczenie trwało w sumie 90 minut. W tym czasie jego uczestnicy mieli opowiadać sobie o intymnych zdarzeniach ze swojego życia, o tym, co czuliby, gdyby odeszła od nich ukochana osoba, i co lubią u osób przeciwnej płci. Pod koniec eksperymentu każda para, już bez rozmowy, patrzyła sobie w oczy przez cztery minuty. Efekt był zdumiewający: większość zarówno kobiet, jak i mężczyzn oceniła swojego partnera jako wyjątkowo atrakcyjnego i poczuła z nim więź emocjonalną. Dwie z zaangażowanych w eksperyment par pobrały się w ciągu następnych sześciu miesięcy. Wniosek? Otwieranie się na partnera i długie patrzenie sobie w oczy bez słów może nadać znajomości pożądany kierunek i przyspieszyć moment zakochania. Pamiętajmy, zostało to udowodnione naukowo. Jest też inny sposób na zrobienie dużego wrażenia. Partnera trzeba umiejętnie przestraszyć – to nie żart. Zakochać się można także dzięki wysokiemu poziomowi adrenaliny. Kiedy na randce przeżywamy razem z partnerem strach, uczucie to może przekształcić się w zakochanie. – Moja rada jest taka – sugeruje profesor Aron – pierwsze spotkanie kobiety i mężczyzny powinno być ekscytujące. Zabierz partnera do kina na dobry horror, weź go na przejażdżkę roller-coasterem w wesołym miasteczku lub zaproś nad morze na spacer podczas sztormowej pogody.

Jak przemawia do nas miłość? Mózg rozumie tylko język substancji chemicznych zwanych neurotransmiterami. Kiedy spotykamy kogoś, kto wydaje nam się erotycznie atrakcyjny, nasz mózg wytwarza bombę chemiczną, od której zapiera nam dech, wali serce, czerwienieją policzki, a dotychczasowa elokwencja zamienia się w nieskładnie wypowiadane zdania. Główną winowajczynią tego stanu rzeczy jest PEA – fenyloetyloamina, która powoduje podobny efekt jak zażycie amfetaminy i wprowadza nas w stan euforycznego uniesienia. Świat staje się kolorowy, a ukochany jest ideałem i nie ma żadnych wad. Dziwisz się, że przyjaciółka mogła zakochać się w tym przeciętnym mężczyźnie? Nie wytłumaczysz jej, że za jakiś czas przejrzy na oczy. PEA ogarnia wszystkie zmysły, wpływa nawet na system wartości. Działa na nas razem z innymi neurotransmiterami: dopaminą, norapinephydryną i serotoniną, które powodują miłosne uniesienie. Naukowcy nie wysuwają na razie żadnych hipotez, w jaki sposób neurotransmitery mogą wpływać na nasze uczucia, system pojęć, wartości i wolę. Wiadomo jedynie, że dzieje się to tylko wtedy, gdy jesteśmy z tą jedną, ukochaną osobą. Niestety, ilość tego neuroprzekaxnika po upływie dwóch lat zaczyna się stopniowo zmniejszać, a po pięciu latach osiąga zwykły poziom w organizmie.